Convergerende Werkelijkheden (71)

Hoofdstuk 71 Huwelijken

We zijn inmiddels vier maanden verder. Er is veel gebeurd.
Vrij snel nadat we thuis waren gekomen was Grete overleden. We hadden namens hen allemaal een hele mooie kaart gestuurd. Errol had de gegevens doorgestuurd van Grete’s kennissen in Nederland.
Anouk had te horen gekregen dat haar AMH-hormoonspiegel prima was. Ze was al na de tweede ovulatie zwanger geworden en de zwangerschap was tot dan toe probleemloos verlopen. Ze liep trots en blij rond en had ouderwets veel zin in seks.
De Portable Building was net geplaatst door de woningcorporatie. Het maandbedrag was iets hoger geworden dan we gehoopt hadden, maar het probleem was opgelost doordat Iris en ik elk één kwart van de extra maandlasten voor onze rekening namen, zolang er geen extra huurders kwamen. Van logeergasten werd een kleine vrijwillige bijdrage verwacht.

Aicha, had gebeld om zichzelf een keer uit te nodigen. We hadden het bezoek op een zaterdag gepland, dat Iris, Martijn, Jacqui, Julia, Margriet, Noa en Evy ook op bezoek kwamen. Aicha kwam alleen. Ze had het uitgemaakt met haar vriend Mo, omdat die steeds baziger begon te doen en haar van alles begon te verbieden. Zij had zich aardig aan de Nederlandse cultuur aangepast en zag een ondergeschikte positie als vrouw niet langer zitten, omdat ze ook nog eens het hoogste inkomen inbracht. Ze gaf wel geld aan haar ouders, voor kost en inwoning, maar had stevig onderhandeld over de hoogte ervan. Ze werd zoals gebruikelijk met veel egards ontvangen. Henk en Mathilde plaagden haar natuurlijk dat ze de twintig niet haalden, nu ze alleen was gekomen. Maar na enige uitleg kon ze de grap wel waarderen. Ze vond Jacqui prachtig en dat was wederzijds. Met Martijn kon ze ook goed opschieten. Ze werden beste vriendinnen en Jacqui nodigde haar gelijk uit naar Wageningen te komen.

Het mediation-traject had geleid tot een heldere overeenkomst, die door Julia en John beide was ondertekend, en door Evy was geparafeerd. Maar vrij snel probeerde John te voorkomen dat Julia met Evy ging logeren in de woongemeenschap. Hij klaagde dat Julia er in het weekend voor haar man moest zijn. Toen ze hem vriendelijk uitnodigde mee te gaan weigerde hij en werd hij weer woedend en dreigde met geweld. Evy begon te schreeuwen. Daarop diende Julia een klacht in over het breken van de afspraken en werd de melding omgezet in een formele aangifte. Het scheidingstraject werd automatisch in werking gezet. Na een maand bij Jacqui en Iris te hebben gelogeerd vond ze een baan bij het Erasmus Medisch Centrum. Ze vroeg of ze met Evy bij de woongemeenschap mocht komen wonen. In een bewonersvergadering werd unaniem besloten hen op te nemen nadat Henk als voorzitter had gedreigd de anderen te verstoten als ze tegen zouden stemmen. Ze namen mijn kamer terwijl Iris en ik een kamer in de Portocabin gingen bewonen, en Anouk en Willem onze naaste buren werden. De oude kamer van Anouk en Willem werd tot gemeenschappelijke logeerkamer gebombardeerd. Henk stelde voor Evy aan te melden als statutair niet bestaand jeugdlid zodat ze wel stemrecht zou krijgen maar geen contributie zou hoeven te betalen.

Gaandeweg begon Evy bescheiden borstjes te ontwikkelen. Noa begon geleidelijk iets meer belangstelling te krijgen voor andere jongens. Vooral Chris, een jongen van zestien uit een hogere klas trok haar aandacht. Ze legde het punt openhartig voor aan Evy en Ramon.
‘Dat is prima,’ zei Ramon. Dan blijven we gewoon vrienden, en ga ik met Evy verder als stelletje, als ze dat wil.’
‘Ja, dat zou ik graag willen, Ramon,’ antwoordt Evy. ‘Maar als je spijt krijgt mag je gewoon terugkomen, hoor No. En als je zin krijgt om weer eens te spelen, blijf je ook welkom.’
‘Ja, dat vind ik ook wel,’ sluit Ramon zich aan. ‘Je blijft toch altijd mijn vriendinnetje.’
Dat beklinken ze met een zoen en een high-five.

Begin januari zou de herdenking van Grete in Nakskov plaatsvinden. We hadden de Nederlandse kennissen van Grete kunnen localiseren en die hadden allemaal meegewild naar de herdenking. Van de woongemeenschap wilde niemand achterblijven, ook Julia niet. Zelfs de kinderen wilden graag mee, hoewel we aangaven dat het een trieste zaak zou worden. Eén van de kennissen uit Vlissingen werkte voor Connexion en kon goedkoop een middelmaat bus huren. Zo reden we met drieëntwintig man in de bus naar Nakskov, waar Errol en Grete’s ouders verbaasd stonden te kijken. Er waren nog een zestal oude vrienden en vriendinnen bij, twee ex-collega’s van de vaart en een vroegere lerares van haar school. Zo was er nog een behoorlijke groep die afscheid van haar kwam nemen. Het werd een droevige maar ook wel hoopvolle gebeurtenis.
‘Ik wist niet dat ze zo geliefd was in Nederland,’ zei haar vader.
‘De meeste van ons hebben haar nooit gekend. Maar we hebben veel over haar gehoord en kaarten gestuurd. We vonden Grete een prachtig mens en vrienden van onze vrienden zijn onze vrienden. Daarom wilde iedereen graag mee. Zelfs de jonkies wilden niet thuisblijven.’
Errol had drie grote vakantiehuizen aan de kust kunnen huren voor twee nachten.
Daarna reden we weer naar huis. Thuis gaven we onze chauffeur een vorstelijke fooi. Errol bleef nog een week in Nakskov, maar kwam toen ook weer naar Nederland. Bij een vroegere vriendin kon hij een zolderverdieping huren.

Gerard had er, in overleg met Lieke, de voorkeur aan gegeven geen zoon van me te worden. Daar hadden we geen moeite mee. Het was zijn goed recht zich de zoon van Diederik te blijven voelen.
Iris had een bevriende persoon bij de gemeente kunnen strikken die ook trouwambtenaar was. Ze had Patrick haar ideeën voorgelegd, waar hij eerst nogal van geschrokken was.
‘Ik weet niet of ik daaraan kan beginnen,’ had hij gezegd. Maar ze had aangedrongen door te zeggen dat het vooral een komische act was. Waar anderen een speech hielden of een sketchje opvoerden wilden zij dit toneelstukje.
‘We zijn toch duidelijk dat die andere twee huwelijken onwettig zijn.’
‘Ja, dat is waar.’
‘Het is heel belangrijk voor ons, vooral voor de kinderen, dat zij een onderlinge band krijgen.’

Dan is het dinsdag veertien januari geworden. Alle leden van de woongemeenschap zijn naar het stadhuis van Wageningen gekomen, en natuurlijk is Aicha van de partij die bij Jacqui heeft gelogeerd. Ook Gijsbert en Hanna zijn erbij, Annet en wat andere collega’s van Iris en nog wat huisvrienden. Iris heeft een hooggesloten, maar heel kort wit jurkje aan dat haar mooie slanke benen laat uitkomen. Ik draag een normale donkergrijze broek, met een okergeel shirt en een groenkleurig spijkerjasje.

Patrick, de ambtenaar van de burgerlijke stand begint de ceremonie: ‘Mag ik Jacob F. en Iris W. voor me roepen.’
‘Bruidspaar, jullie zijn voor mij, ambtenaar van de burgerlijke stand verschenen, om, in tegenwoordigheid van ons allen te verklaren dat je bereid bent je aan de wettelijke verplichtingen te houden. Ik verzoek jullie op te staan, elkaar de rechterhand te geven en mijn vraag te beantwoorden: “Verklaar jij, Jacob F. Iris W, geboren R. aan te nemen tot je wettige echtgenote en beloof je getrouw alle plichten te zullen vervullen, die door de Wet aan de huwelijkse staat worden verbonden?” Wat is daarop je antwoord?’
‘Ja,’ antwoord ik enthousiast.
‘Verklaar jij, Iris W, geboren R. Jacob F. aan te nemen tot je wettige echtgenoot en beloof je getrouw alle plichten te zullen vervullen, die door de Wet aan de huwelijkse staat worden verbonden? Wat is daarop je antwoord?‘
‘Ja,’ antwoordt Iris
‘Als ambtenaar van de burgerlijke stand van de gemeente Wageningen verklaar ik, dat Jacob F en Iris W, geboren R vanaf dit moment door de echt aan elkaar zijn verbonden. Ik wens jullie de kracht toe deze belofte tot in lengte van jaren trouw te mogen blijven. Willen jullie nu elkaar de ringen omdoen. Spreek mij na:
“Ik geef je deze ring, als symbool en teken van mijn liefde en trouw, voor jou”.’
Iris en ik herhalen de tekst.
We mogen elkaar kussen en daar nemen we uitgebreid de tijd voor.
Patrick vraagt dan Jacqui naar voren:
‘Jacob F., erken jij Jacoba W. als je wettige dochter en beloof je liefdevol voor haar te zorgen?’
‘Ja, dat beloof ik.’
‘Jacoba W. verklaar jij Jacob F. te aanvaarden als je wettige vader?’
‘Ja, dat verklaar ik.’
Dan komen Wanda, Anouk, Willem en Gijsbert naar voren om als getuigen te tekenen.

Wij nemen weer plaats op onze stoelen.
‘Ik heb overwerk dit keer. Ook voor trouwambtenaren gelden tegenwoordig targets. Waar ik vroeger een half uur de tijd had om één bruidspaar te trouwen, moet ik er tegenwoordig drie in een half uur doen. Daarom ga ik snel verder door Rob F. en Wanda K. voor me te roepen.’
We staan beiden op. Wanda heeft een auberginekleurige, lange jurk aan.
‘Bruidspaar, jullie zijn voor mij, ambtenaar van de burgerlijke stand verschenen, om, in tegenwoordigheid van ons allen te verklaren dat je bereid bent je aan de informele verplichtingen te houden. Ik verzoek jullie op te staan, elkaar de rechterhand te geven en mijn vraag te beantwoorden: “Verklaar jij, Rob F. Wanda K. aan te nemen tot je onwettige echtgenote en beloof je getrouw alle plichten te zullen vervullen, die informeel aan de huwelijkse staat worden verbonden?” Wat is daarop je antwoord?’
‘Ja,’ antwoord ik weer enthousiast
‘Verklaar jij, Wanda K. Rob F. aan te nemen tot je onwettige echtgenoot en beloof je getrouw alle plichten te zullen vervullen, die informeel aan de huwelijkse staat worden verbonden?” Wat is daarop je antwoord?’
‘Ja,’ antwoordt Wanda.
‘Als ambtenaar van de burgerlijke stand van de gemeente Wageningen verklaar ik, dat Rob F. en Wanda K., vanaf dit moment echt aan elkaar zijn verbonden. Ik wens jullie de kracht toe deze belofte tot in lengte van jaren trouw te mogen blijven. Willen jullie nu elkaar de ringen omdoen. Spreek mij na:
“Ik geef je deze ring, als symbool en teken van mijn liefde en trouw, voor jou”.’
Wanda en ik herhalen de tekst.
We mogen elkaar kussen en daar nemen we ook dit keer uitgebreid de tijd voor.
Patrick vraagt Ramon naar voren:
‘Rob F., erken jij Ramon K. informeel als je zoon en beloof je liefdevol voor hem te zorgen?’
‘Ja, dat beloof ik.’
‘Ramon K. verklaar jij Rob F. ook informeel te aanvaarden als je vader?’
‘Ja, dat verklaar ik.’
Dit keer komen Henk, Mathilde, Gerda en Iris naar voren om als getuigen te tekenen.

Patrick kijkt verontrust op zijn horloge
‘Beste aanwezigen. Ik lig redelijk op schema, maar helemaal zal ik het wel niet halen. Ik hoop dat jullie ook blijven zitten nadat het half uur is verstreken. Ik ga snel verder door Yvette W. en Wendy K. voor me te roepen.’
Iris en Wanda staan beiden op.
‘Bruidspaar, jullie zijn voor mij, ambtenaar van de burgerlijke stand verschenen, om, in tegenwoordigheid van ons allen te verklaren dat je bereid bent je aan de informele verplichtingen te houden. Ik verzoek jullie op te staan, elkaar de rechterhand te geven en mijn vraag te beantwoorden: “Verklaar jij, Yvette W. Wendy K. aan te nemen tot je onwettige echtgenote en beloof je getrouw alle plichten te zullen vervullen, die informeel aan de huwelijkse staat worden verbonden?” Wat is daarop je antwoord?’
‘Ja,’ antwoord Iris.
‘Verklaar jij, Wendy K. Yvette W. aan te nemen tot je onwettige echtgenote en beloof je getrouw alle plichten te zullen vervullen, die informeel aan de huwelijkse staat worden verbonden? Wat is daarop je antwoord?’
‘Ja,’ antwoordt Wanda.
‘Als ambtenaar van de burgerlijke stand van de gemeente Wageningen verklaar ik, dat Yvette W. en Wendy K., vanaf dit moment echt aan elkaar zijn verbonden. Ik wens jullie de kracht toe deze belofte tot in lengte van jaren trouw te mogen blijven. Willen jullie nu elkaar de ringen omdoen. Spreek mij na:
“Ik geef je deze ring, als symbool en teken, van mijn liefde en trouw, voor jou”.’
Wanda en Iris herhalen de tekst.
Ze mogen elkaar kussen en daar nemen ook zij uitgebreid de tijd voor.
Patrick vraagt Ramon naar voren:
‘Yvette W., erken jij Ramon K. informeel als je zoon en beloof je liefdevol voor hem te zorgen?’
‘Ja, dat beloof ik.’
‘Ramon K. verklaar jij Yvette W. informeel te aanvaarden als je tweede moeder?’
‘Ja, dat verklaar ik.’
De ambtenaar vraagt nu Jacqui naar voren.
‘Wendy K. erken jij Jacoba W. informeel als je dochter en beloof je liefdevol voor haar te zorgen?’
‘Ja, dat beloof ik.’
‘Jacoba W., verklaar jij Wendy K. informeel te aanvaarden als je tweede moeder?’
‘Ja, dat verklaar ik.’
‘Ramon K. en Jacoba W. verklaren jullie elkaar informeel te aanvaarden als broer en zus?’
‘Ja, dat verklaar ik,’ zeggen Ramon en Jacqui na elkaar.
Dit keer komen Marcel, Sofie, Gerda en Aicha naar voren om als getuigen te tekenen.

‘Dan wil ik alle aanwezigen bedanken voor hun aanwezigheid en hun geduld. Het was een hele kluif dit keer. Ik had vooral problemen om al die namen te onthouden. Ik weet niet zeker of me dat ook helemaal foutloos gelukt is. Dat zal me mijn bonus deze maand wel weer kosten. Maar ik denk dat ze wel goed op papier staan. Die heeft mijn assistente Carolien opgesteld.’
Hij krijgt een hartelijk applaus.

Iris, Wanda en ik gaan naar Patrick om hem te bedanken en Jacqui en Ramon volgen.
‘Ik vond je geweldig, Patrick, met je uitgesproken droogkloten-stijl, en dan met die grappen die volkomen uit de toon vielen. Heel subtiel allemaal. Waar haalde je die Carolien ineens vandaan?’
‘Dat sloeg op die verspreking van Rutte bij dat verkiezingsdebat op Tv toen.’
‘Jezus, je bent goed man,’ complimenteer ik hem. ‘Vooral die grap met die namen. Iedereen gelijk bang dat de huwelijken in de soep zijn gelopen.’
‘Het was echt pittig hoor om al die namen te onthouden, maar ook wat nou wettig en wat niet wettig moest zijn.
‘Wat heerlijk om hier getuige van te mogen zijn, Patrick. Ik ben Aicha, van de gemeente Rotterdam. Ik wil ook trouwambtenaar worden. Maar ik denk dat ik nooit verder zal komen dan een beetje leuk proberen te zijn. Jij was echt goed. Het leek allemaal heel erg saai, en dan kwamen er ineens van die gekke teksten tussendoor. Over die targets, bijvoorbeeld. Heel apart.’
‘Maar dat toneelstuk hadden ze zelf in scene gezet, hoor. Daar hoefde ik niets aan te doen.’
‘Heet jij echt Jacoba?’ vraagt Aicha.
‘Ja, ik ben zelfs vernoemd naar Jacob, maar ook nog naar een priester. Die heette Jacques. Daarom zegt iedereen Jacqui.’
‘Kennen Iris en Jacob elkaar al zo lang?’
‘Al bijna vijfendertig jaar. Ze hield toen al wel van hem, maar hij was nog erg onzeker en mijn moeder ook in die tijd. Dus het werd toen niets.’
Alle aanwezigen gaan mee naar het Belmonte Arboretum voor de fotoshoot met een diner-dansant.
Voor mij had het niet echt gehoeven, maar Iris wilde met het feest graag iedereen bedanken die haar gesteund had tijdens de moeilijke periode na de dood van Diederik.
Het wordt een gezellig feest en de maaltijd is prima verzorgd.
Aicha danst met Jacqui en Martijn en later ook met Gerard en Lieke. Noa heeft Chris uitgenodigd, maar ze wisselt vaak met Evy van danspartner. Margriet en Mark hebben het prima naar hun zin. Alleen John is er niet bij.

Bijna twee jaar later zitten Wanda en Ramon naar deel één van de serie “Behind Her Eyes” te kijken. Julia en Evy zijn op bezoek. Evy is uitgegroeid tot de schoonheid die haar voorspeld was. Ze is nog steeds heel slank, maar heeft toch ook mooie rondingen ontwikkeld. Ze is nog wel koppig, maar ook zachtaardig. Ze is nog beste maatjes met Noa, die nog met Chris omgaat. De twee meiden gunnen elkaar best nog wat.
‘Het zou toch prachtig zijn als Louise, Adele en David gewoon lieve vrienden zouden kunnen blijven,’ merkt Julia op. ‘Dat zou een heleboel ellende besparen.’
‘Maar dan zou er geen thriller zijn,’ antwoordt Ramon. ‘Dan zou het een saai verhaal zijn geweest, dat niemand had willen zien.’
‘Dat ben ik niet met je eens,’ antwoordt Julia. ‘Juist het feit dat het Wanda, Jacob en Iris wel lukt om geliefden te blijven vind ik bijzonder, om van jou, Evy en Noa maar niet te spreken. Ik vind jullie allemaal kanjers.’
‘Maar dat is toch normaal,’ zegt Evy. ‘Dat kost helemaal geen moeite hoor als je van elkaar houdt.’
‘Maar dat is juist zo bijzonder, dat jullie gewoon van elkaar blijven houden en nooit jaloers zijn op elkaar,’ brengt Wanda in.
‘Waarom zouden we jaloers zijn. Ik weet dat Ramon altijd van me zal houden en bij me zal blijven. De rest is niet zo belangrijk.’
‘Wat ben je sterk, meisje,’ zegt Julia bewonderend. ‘Na al de ellende die je hebt moeten meemaken tussen mij en papa.’
‘Ik had jullie allemaal om op terug te vallen. Papa trekt wel bij. Die heeft best door dat wij nu heel gelukkig zijn en hij zit te balen in zijn eentje.’
‘Dat besef ik nu pas, ma,’ merkt Ramon op, ‘dat papa, jij en Iris dat wel erg goed opgelost hebben. En dat allemaal voor mij. Daar moet ik jullie toch eens goed voor bedanken.’
‘Dat zit wel goed, jong. De beste manier om dat te doen is om gewoon gelukkig te zijn. Ik geniet elke dag van je, maar je mag het nog wel eens naar Iris en Jacob laten blijken.’
Hij pakt de telefoon en belt me:
‘Paps, ik vind het geweldig dat mama, jij en Iris gewoon van elkaar en van mij houden. Ik besef nu pas hoe bijzonder dat is. Ik hou van je.’
‘Daar ben ik heel blij om, jongen. Wil je Iris ook nog even spreken?’
‘Graag, is ze er?’
‘Lieve Iris, dank je wel dat je er voor ons wilde zijn. Doe je Jacq de groeten.’
‘Dank je wel. We zijn heel blij met jou, Ramon.’